mgr inż. Zbigniew Wojnarowicz
Mgr inż. Zbigniew WOJNAROWICZ urodził się w 1928 r. we Lwowie. W roku 1945 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym
Politechniki Lwowskiej, a w 1946 r., po ukończeniu I-go roku, przenosi się do Wrocławia, gdzie kontynuuje studia na
Politechnice Wrocławskiej, którą kończy w 1950 r., uzyskując dyplom magistra inżyniera elektryka.
Po studiach zostaje asystentem w Katedrze Urządzeń Elektrycznych, a następnie w Katedrze Elektrotechniki Ogólnej,
gdzie pracuje do 1960 r.
W 1957 r. wyjeżdża na roczne studia do Wyższej Szkoły Technicznej w Darmstadt (RFN) w ramach stypendium Ministerstwa
Szkolnictwa Wyższego. Studia odbył u prof. Oppelta w Instytucie Techniki Regulacji. W czasie pracy na politechnice
Zbigniew Wojnarowicz działał społecznie w organizacji związkowej. Nigdy nie należał do PZPR.
W 1959 r. rozpoczął pracę we Wrocławskich Zakładach Elektronicznych „Elwro” we Wrocławiu prowadząc jeszcze do 1965 r.
zajęcia dydaktyczne na Politechnice Wrocławskiej. W 1961 r. zostaje głównym konstruktorem, a następnie szefem Biura
Rozwojowego w Elwro.
Osobistą i niepodważalną zasługą Zbigniewa Wojnarowicza jest zorganizowanie i efektywne kierowanie w ELWRO zapleczem
konstrukcyjnym i wykonawczym, nastawionym na opracowywanie i wdrażanie do produkcji sprzętu, oprogramowania i systemów
informatyki. Pozytywna selekcja przy naborze do zespołów konstrukcyjnych w połączeniu z wysokimi wymaganiami
kwalifikacyjnymi, zdyscyplinowanym działaniem przy opracowywaniu dokumentacji konstrukcyjnej, wykonawstwem oraz badaniami
modeli i prototypów, a także nadzorem konstrukcyjnym przy wdrażaniu do produkcji – sprawiły, że Elwro osiągnęło czołowe
miejsce w polskim przemyśle komputerowym.
Zbigniew Wojnarowicz kierował zespołami konstrukcyjnymi przy opracowywaniu
następujących komputerów: ODRA 1001, ODRA 1002, ODRA 1003, ODRA 1013, ODRA 1204, ODRA 1304. Za tę działalność został
odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, a w1968 r. - Zespołową Nagrodą Państwową II-stopnia.
W okresie pracy w „Elwro” brał udział w pracach grup roboczych w ramach RWPG, szczególnie w zagadnieniach Jednolitego
Systemu Regulacji URS i Jednolitego Systemu Maszyn Cyfrowych.
W 1964 r. ukończył zaoczne studium technicznego przygotowania i planowania produkcji oraz kosztów wytwarzania.
Wobec reorganizacji zaplecza badawczo-rozwojowego w „Elwro”, nie przyjął nowej funkcji i w lutym 1972 r. przeszedł
do pracy w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych na stanowisko kierownika Ośrodka Elektronicznej Techniki
Obliczeniowej, gdzie pracował do roku 1990 r. przechodząc na emeryturę.
Wróć do Zasłużeni dla Elwro