mgr inż. Jerzy Fiett

Mgr inż. Jerzy FIETT, urodzony w 1928 r., absolwent Wydziału Elektroniki Politechniki Warszawskiej - dyplom mgr inż. w 1952 r. W latach 1950-53 asystent w Katedrze Fizyki PW, w latach 1954-63 pracownik Zakładu Aparatów Matematycznych Państwowego Instytutu Matematycznego PAN, a następnie Instytutu Maszyn Matematycznych. Uczestniczył pod kierunkiem ( ówczesnego ) doc. R. Marczyńskiego w pracach nad uruchamianiem maszyny cyfrowej ( lampowej ) EMAL I, zaniechanych ze względu na trudności techniczne, wynikające z niskiej jakości dostępnej bazy podzespołowej, co przy przyjętej statycznej technice realizacyjnej uniemożliwiało uzyskanie dostatecznej stabilności pracy urządzeń.
Był z kolei członkiem kilkuosobowej grupy, która pod kierunkiem ( ówczesnego )
doc. dr L. Łukaszewicza zaprojektowała i uruchomiła pierwszą w Polsce udaną elektroniczną maszynę cyfrową XYZ oraz kierował pracami nad organizacją, czy wg dzisiejszej terminologii, architekturą oraz wykonaniem i przekazywaniem dokumentacji technicznej maszyny ZAM-2 do produkcji seryjnej w Zakładzie Produkcji Doświadczalnej Maszyn Matematycznych.
W latach 1957-59 był kierownikiem Zakładu Maszyn Specjalnych, a od 1959 do 1962 r. pełnił funkcje z-cy dyr. IMM d/s naukowych. Jednocześnie w latach 1957-63 kierował pracami nad przelicznikiem kierowania ogniem artylerii przeciwlotniczej - od 1962 do 1963 - jako kierownik działu przeliczników. Pod jego kierunkiem opracowano i wykonano prototyp oraz przeprowadzono badania przelicznika artyleryjskiego P-1, z procesorem zrealizowanym na ferrytowo-diodowych układach logicznych.
W tym czasie nawiązał pierwsze kontakty z grupą młodych, zdolnych pracowników Elwro, którzy odbywając w IMM staż techniczny zapoznali się z symulatorem S-1 do prowadzenia badań układów automatyki przelicznika. Symulator ten, to była prosta, specjalizowana maszyna cyfrowa oparta na technice tranzystorowej, z miniaturową, szybkoobrotową pamięcią bębnową. W latach 1957-62 prowadził wykłady z maszyn matematycznych dla studentów automatyki na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. W roku 1963 przebywał na półrocznym stażu naukowym w University Mathematical Laboratory uniwersytetu w Cambridge.
W 1964 r. wobec decyzji władz centralnych o zaniechaniu prac nad automatyzacją artylerii lufowej p-lot oraz skierowaniem wysiłku IMM na zastosowania maszyn matematycznych dla celów zarządzania, przeniósł się wraz z grupą elektroników i programistów, zajmującą się od paru lat komputerowymi systemami czasu rzeczywistego, do Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji. Utworzony tam na bazie tej grupy i pracowników przeniesionych z innych zakładów PIT, Zakład Techniki Cyfrowej podjął intensywny rozwój aplikacji techniki cyfrowej w radiolokacji oraz tworzenie nowego w kraju kierunku cyfrowego przetwarzania informacji radiolokacyjnej i komputerowych systemów kierowania i dowodzenia.
W PIT zatrudniony był kolejno na stanowiskach kierownika Pracowni Systemów, kierownika Zakładu Techniki Cyfrowej, z-cy dyr. PIT d/s badawczych, dyrektora PIT (1975-1991), projektanta systemów czasu rzeczywistego - do odejścia na emeryturę w 2006r. W roku 1968 został powołany przez Ministra Przemysłu Maszynowego na stanowisko Samodzielnego Pracownika Naukowo-Badawczego, zaś w 1973r. na stanowisko Docenta w PIT.
W czasie pracy w PIT uczestniczył w pracach projektowych i badaniach poligonowych modelu stacji trójwspółrzędnej HAWANA, a także w opracowaniu, badaniach i wdrożeniu zautomatyzowanego systemu rozpoznania radiolokacyjnego DUNAJEC dla szczebla taktycznego.
W pionierskich pracach nad stacją Hawana ściśle współpracował z ELWRO. Zarówno do prac badawczych, związanych z opracowaniem oprogramowania systemu przetwarzania sygnałów radiolokacyjnych i systemu zobrazowania sytuacji powietrznej, jak i implementacji tego oprogramowania w modelu stacji, korzystano z komputera ODRA-1204. Komputer ten, jako część składowa modelu, realizował z powodzeniem w czasie rzeczywistym ww. funkcje.
Współpraca z Elwro była przez wiele lat kontynuowana w ramach prowadzonych w PIT prac nad zautomatyzowanymi systemami rozpoznania, wykorzystującymi realizowane w ELWRO, z uwzględnieniem wymagań PIT, komputery o wzmocnionej konstrukcji: RODAN-10 oraz specjalizowane minikomputery UMJS-10, zapewniające w układach dwu komputerowych pracę bezprzerwową obiektów, poprzez automatyczne przejście w przypadku awarii komputera głównego na komputer rezerwowy.
W ostatnim etapie pracy w PIT był projektantem wiodącym zautomatyzowanego systemu przetwarzania i zobrazowania informacji o sytuacji powietrznej TU-20L dla kontroli lotów w rejonie lotniska ( kontrola zbliżania i lądowania ), wdrożonego do produkcji i eksploatowanego od 2000r. na polskich lotniskach wojskowych.
Jako dyrektor PIT organizował prace badawcze, projektowe i wdrożeniowe nad kolejnymi generacjami sprzętu i systemów automatyzacji obrony powietrznej na potrzeby polskich sił zbrojnych i na eksport.
W latach 80. pełnił dodatkowo funkcje zastępcy dyrektora Centrum Naukowo Produkcyjnego Elektroniki Profesjonalnej RADWAR. W ramach PIT i RADWAR kierował szeregiem prac związanych z eksportem systemów kierowania i dowodzenia wynoszącym setki milionów USD.
Jest autorem wielu artykułów i referatów z dziedziny problematyki naukowej i technicznej maszyn matematycznych (w tym automatycznego projektowania) oraz systemów kierowania i kontroli w przestrzeni powietrznej, publikowanych w czasopismach n.t., wydawnictwach książkowych oraz wygłaszanych na konferencjach naukowo technicznych - komputerowych, radiolokacyjnych i automatyzacji dowodzenia.
W roku 1980 otrzymał nagrodę państwową drugiego stopnia (zespołową) za udział w opracowaniu
i wdrożeniu zautomatyzowanego systemu radiolokacyjnego. Otrzymywał również kilkakrotnie nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego oraz Ministra Obrony Narodowej i Techniki za udział w realizacji pac nad stacją HAWANA, w opracowaniu i wdrożeniu do produkcji zestawy DUNAJEC oraz udział w innych pracach z dziedziny obronności kraju.
Był członkiem Komitetów PAN: Elektroniki i Telekomunikacji (1987-89) oraz Informatyki (1972-75), a także członkiem ( z wyboru ) dwu kadencji Rady Głównej Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, a następnie Rady Głównej Jednostek Badawczo-Rozwojowych.
Był również członkiem rad naukowych Instytutu Maszyn Matematycznych, Instytutu Łączności, Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia, Centrum Badawczo-Rozwojowego Aparatury Badawczej i Dydaktycznej , a także członkiem paru kadencji rady naukowej PIT.
W młodości czynnie uprawiał wioślarstwo i taternictwo, a później wiele lat narciarstwo, turystykę górską pieszą i narciarską. W latach 1961/63 był prezesem Zarządu Głównego Klubu Wysokogórskiego.